Kim Hertogs nieuwe politiepartner van Guy Van Sande in 'Zone Stad' na Lien van de Kelder.
In het voorjaar van 2012 starten de opnames van het 8ste seizoen van 'Zone Stad', de populaire politieserie die zich in Antwerpen situeert maar die door de eigenzinnige beeldtaal en gedurfde verhaallijnen een internationale look & feel heeft. In deze nieuwe jaargang vormt hoofdinspecteur Tom Segers (een rol van Guy Van Sande) een team met nieuwkomer Esther Mathijs(Kim Hertogs).
Esther Mathijs(Kim Hertogs) als opvolgster van Lien van de Kelder in 'Zone Stad' heeft eveneens de graad van hoofdinspecteur en komt uit Brussel, waar ze bij de zedencel en bij Interne Zaken heeft gewerkt.
Esther Mathijs(Kim Hertogs) heeft zelf om haar overplaatsing naar Antwerpen gevraagd. Ze is heel gemotiveerd om haar steentje bij te dragen om van 'Zone Stad' een voorbeeldpolitiezone te maken als compensatie voor de misstappen uit haar verleden. Want die zijn er!
Belgische babe Kim Hertogs zal in het achtste seizoen van 'Zone Stad' gestalte geven aan Esther Mathijs. De actrice is bij de vtm-kijkers bekend van haar rol als de prettig gestoorde receptioniste Jana in de telenovelle 'Louislouise' en als de assistent-wetsdokter in de zesde jaargang van 'Aspe'. De filmliefhebbers hebben Kim Hertogs reeds aan het werk gezien in 'Zot van A'.
Kwestie van al even te proeven van het leven van een hoofdinspecteur bij 'Zone Stad' en om haar politiepartner beter te leren kennen, trokken Kim Hertogs en Guy Van Sande samen met 'Voor de Show' naar de schietclub in Beveren-Leie.
Mathijs zal dus worden vertolkt door Kim Hertogs, een jonge sexy actrice uit het Turnhoutse. Zij heeft er al een initiatie schieten opzitten met haar toekomstige tv-partner Guy Van Sande. "Dat schieten zie ik nog niet echt zitten. Nochtans is mijn broer agent. Maar ik heb er best wel wat schrik voor", lacht ze. De actrice heeft al de nodige tv-ervaring, maar steeds in kleine rollen. Zo was ze de receptioniste Jana in Louislouise, de dochter van wetsdokter Vanmaele in Aspe en agente Yanina in het tweede seizoen van Code 37.
Kim Hertogs biografie
Kim Hertogs (Turnhout, 1982) is een Vlaamse actrice.
Kim Hertogs studeerde Communicatiewetenschappen aan de Universiteit Antwerpen en studeerde in 2008 af aan de Toneelacademie van Maastricht. In dat jaar stond ze met het stuk Nachtelijk Symposium op Theater aan Zee en begon ze met de opnames van LouisLouise waarin ze de rol van Jana vertolkte.
In 2010 speelde Kim Hertogs gastrollen in Zone Stad, Duts en Witse. In het najaar 2010 speelt ze forensicus Kim Vanmaele in Aspe en is ze te zien in Zot van A.. Dan gaat ook het theaterstuk "Niemand weet van iemand" van 4Hoog in première in Gent.
In 2011 heeft Kim Hertogs een rol in Code 37 en gaat haar zelfgeschreven monoloog "Op zoek naar Milena" in première in Theater Zuidpool in Antwerpen. In 2012 is Kim Hertogs te zien in De Vijfhoek. Vanaf 2013 krijgt ze de hoofdrol naast Guy Van Sande in Zone Stad.
Kim Hertogs schrijft ook columns in de Vlaamse Elle.
Wulpse secretaresse Jana aka Kim Hertogs bijna naakt in Louis Louise en in P-magazine
Onlangs sierde de wulpse sexy secretaresse Jana Pattyn uit VTM’s telenovelle LouisLouise de cover van de nieuwe P-magazine, nog niet in de beroemde baadpakkenspecial. Actrice Kim Hertogs blijkt in real life ook wulps te zijn zoals we kunnen zien in haar fotoshoot .
LouisLouise was een Vlaamse telenovelle die gebaseerd is op het Argentijnse succesformat Lalola en van 24 september 2008 tot 25 juni 2009 werd uitgezonden op vtm. Het is de opvolger van de reeks Sara met Kim Hertogs in een opvallende rol.
Louis (Axel Daeseleire) is een onverbeterlijke macho en hoofdredacteur van het mannenblad Don. Hij waant zich de baas over het universum, en daar horen vrouwen ook bij. Op een dag loopt hij Eva (Veronique Leysen) tegen het lijf. Hij praat haar het bed in, dumpt haar en gaat verder met zijn leven. Eva kan daar absoluut niet mee om en gaat ten rade bij haar beste vriendin, Babs (Lotte Mariën). Een van hen spreekt een occulte vloek over hem uit, zich niet bewust dat die avond een bijzondere kosmische constellatie van planeten plaats vindt. Die nacht wordt Louis getransformeerd in een vrouw. Bij het wakker worden, slaat hij in paniek. Zijn huisgenoot en beste vriendin Charlotte De Wilde (Ianka Fleerackers) overtuigt hem toch naar de redactie te gaan, als Louise, de nicht van Louis, en zo de uiterst belangrijke presentatie voor de investeerders van Uitgeverij Hercules, het bedrijf achter zijn magazine Don, in goede banen te leiden.
Wanneer grote baas Vic Mutsaerts (Rudy Morren) naar Louis belt, krijgt hij tot zijn verbazing Charlotte aan de lijn. Ze verzint snel dat Louis halsoverkop naar zijn zieke vader in Canada is vertrokken en dat zijn nicht en vertrouwenspersoon Louise de vergadering zal leiden.
Louis zal voortaan als vrouw door het leven moeten gaan. Louise (Hilde De Baerdemaeker) blijkt een mooie vrouw en ondervindt hoe het is om als moderne vrouw in de maatschappij haar mannetje te moeten staan. Louis ondervindt dat Louise niet vaak au sérieux wordt genomen en weet niet wat hem/haar overkomt. Charlotte leidt Louise in in de wereld van de vrouw, maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Op hakken lopen, vrouwelijk doen en haar machoprincipes opzij schuiven, blijkt onbegonnen werk. Met vallen en opstaan leert ze de nadelen van het vrouw zijn kennen, maar ook de voordelen. Tot ze uiteindelijk voor een verscheurende keuze komt te staan: blijft ze Louise of wordt ze terug Louis? Een zeer moeilijke keuze, want Louise is intussen verliefd geworden op een man.
Iedereen was onder de indruk van Louise's prestatie, vooral artdirector Thomas (Roel Vanderstukken). Hij blijkt haar wel te zien zitten, maar als echte macho walgt Louise natuurlijk van dat idee. Opdringerige mannen pakt ze dan ook op haar eigen hardhandige en 'mannelijke' manier aan. Intussen bespreekt Vic het plotselinge vertrek van Louis met het personeel. Iedereen is van mening dat Louise dé persoon is die Louis moet vervangen, behalve Bruno Sels (Werner De Smedt), beste vriend van Louis die nu op zijn positie aast. Als rechterhand van Louis vindt hij dat hij de best geplaatste persoon is om de job in te vullen. Hij is er dan ook van overtuigd dat, mits een 'beetje' geslijm bij zijn collega's, ze voor hem zullen kiezen. In dat geval zouden er herstructureringen plaatsvinden, en zo begint stilaan iedereen te dromen van promotie.
De rest van de redactie bestaat uit Kaat Coucke (An Vanderstighelen), een vrouw die aan een minderwaardigheidscomplex lijdt en er alles aan doet om het gebrek aan mannelijke aandacht te compenseren, Patrick Maes (Steve Geerts), een nogal onzekere jongen die voortdurend de vrouwen probeert te versieren maar vaak het deksel op de neus krijgt en daarbij door hen als een macho gezien wordt. De knappe Anouk Van Hove (Bieke Ilegems) is dan weer de hulp van Bruno om Louise buiten te pesten. Verder wordt hij geholpen door Nathalie Mutsaerts (Eline De Munck), de mooie dochter van baas Vic die Kaats positie wil overnemen maar vooral achter Thomas aanzit, en de nieuwe loopjongen Nico Messiaen (Matteo Simoni), een vrije vogel die verdacht wordt van diefstal.
Tot slot is er de sympathieke receptioniste/secretaresse/koffiemeid Jana Pattyn (Kim Hertogs) en Claudia Beel (Elke Dom), eigenares van uitgeverij Hercules en hoofdaandeelhouder van Don-magazine. Haar man Vic is de manager van Don en wordt dus op alle vlakken in hun relatie gedomineerd. Theo Vynckier (Manou Kersting) is een Nederlandse investeerder die zich te pas en te onpas met de gang van zaken komt bezighouden bij de redactie van het mannenblad.
Kim Hertogs Jana Pattyn Administration Manager / Receptioniste Verliefd op Nico (ex-lief)
Verliefd op Elvis (ex-lief)
Einde: Kim Hertogs komt terug samen met Nico en wordt belspelpresentatrice
Kim Hertogs speelde personage Kim Van Maele in Aspe
Op maandag 30 augustus 2010 is het zesde seizoen van ‘Aspe’ van start gegaan. De kijkers zagen dat hoofdinspecteur Van In de microbe van het speuren weer te pakken had.
In het ziekenhuis, waar hij recupereerde, stelde hij een onderzoek in nadat er een fout was gemaakt bij een levertransplantatie. In de eerste aflevering van het nieuwe ‘Aspe’-seizoen werd ook met Rob De Maegd (een rol van Ludo Hoogmartens) de nieuwe politiepartner van Van In geïntroduceerd.
Op maandag 6 september 2010 worden de liefhebbers van Aspe naar een totaal andere misdaadarena gebracht én hebben ze een eerste kennismaking met het nieuwe personage Kim Van Maele(Kim Hertogs).
Kim Hertogs speelt Kim Van Maele, de dochter van wetsdokter Van Maele. Aan de zijde van haar vader werkt zij dan ook mee met het forensisch team. Zo leert ze Mitch Dedecker kennen (gespeeld door Mathias Coppens) en al snel bloeit er iets moois tussen de twee, wat weer resulteert in een aantal naaktscènes.
Kim Hertogs kennen we vooral van haar rol als receptioniste Jana in ‘Louislouise’. Daarbuiten speelde ze ook een gastrol in ‘Zone Stad’.
Kim Hertogs (Aspe) : “Het witte pak van Kim Vanmaele is niet echt sexy te noemen.’
Aspefans hebben het alvast opgemerkt. Wetsdokter Leo Vanmaele uit Aspe heeft sinds dit seizoen een knappe en intelligente dochter Kim, die hem op de plaats der misdaad als forensicus assisteert. De rol van Kim Vanmaele wordt vertolkt door haar halve naamgenote Kim Hertogs. Eerder was deze beloftevolle actrice op het televisiescherm al te zien als Jana in LouisLouise: ‘Neen, ik word niet getypecast voor Belgische en Vlaamse babe rollen. Ik bekijk mezelf nog steeds als een normaal uitziend meisje.Trouwens dat witte pak van Kim is nu niet echt sexy te noemen.
Mijn rol wordt de komende weken iets groter. Meer en meer komt de dochter van Vanmaele in the picture te staan, niet alleen bloot. Zeker wanneer ze een relatie begint met inspecteur Mitch. En ook dit is wel degelijk uit het leven gegrepen. Wanneer het klikt tussen een jongen en een meisje, gebeurt het wel meer dat ze verliefd op elkaar worden. Dat gebeurt heus niet alleen in Aspe (lacht). De opnames van dit seizoen liggen trouwens al een heel poosje achter de rug. En ik ben daar als nieuwkomer geweldig goed ontvangen. Mijn collega’s waren zeer vriendelijk en lief.’
Kim Hertogs: ‘Het is onmogelijk om een vergelijking te maken tussen de Jana uit LouisLouise en de Kim uit Aspe. Jana, was eerder naiëf, speels en vrij jong qua mentaliteit. Kim Vanmaele daarentegen heeft gestudeerd, weet wat ze wil, is recht voor de raap en is niet zo goedgelovig als Jana. Kortom: het zijn twee totaal verschillende personages.’
Kim Hertogs: ‘Ik ben mij nu aan het voorbereiden op een rol, die ik ga spelen in Duts. Dat is het nieuwe project van Herwig Ielegems. De meeste mensen kennen hem wel als de buurman uit Van Vlees en Bloed. Ik ga ook repeteren voor het theaterstuk "Niemand weet van iemand" van 4Hoog in Gent. Ik blijf streven naar een evenwicht tussen theater en televisie. Dit is in de acteerwereld omwille van de onzekerheid meer dan ooit noodzakelijk. Toch is het wel leuk dat het niet altijd hetzelfde is.
Kim Hertogs"Voor televisie ben ik nog niet zo lang bezig. Ik ben al heel blij dat ik al enkele kleinere rollen heb kunnen spelen om mezelf in de wereld te ontdekken. Ik heb me daarbij fantastisch goed geamuseerd. Wanneer je een rolletje hebt in een goed draaiend team zoals Aspe of LouisLouise, ben jij verantwoordelijk voor jouw mini-stukje van het team. Bij het theater daarentegen moet alles wat je schrijft of bedenkt een heel ander evenwicht hebben. Elk stukje moet in elkaar passen. Daarvoor alleen ligt hart zeker in het theater. Maar ik ben nieuwsgierig naar elke wereld. De film- en televisiewereld zijn te boeiend om niet verkend te hebben.’
Een P-magazine uit de zeventiende eeuw met Kim Hertogs
Filip Naudts fotografeert naakt dames voor magazines en hij houdt ook van portretschilderijen uit de zeventiende eeuw, La clé du boudoir van Filip Naudts
Sinds de vorige tentoonstelling van Filip Naudts’ Histoire de l’œil weten we wat een fotograaf kan aanvangen met de vervreemde mens als onderwerp. De titel van deze fascinerende reeks foto’s was geïnspireerd op een gekend filosofieboek Histoire de l’œil van Georges Bataille. Zijn foto’s ontstonden uit het niets en tastten in het verlengde van Bataille de grenzen af van het menselijk bestaan. Niet gemakkelijk als je voortdurend met fotografie in aanraking komt, eerst 10 jaar als fotodocumentalist in het FotoMuseum Antwerpen, en daarna als beeldredacteur voor een internationaal fotografieblad en tevens als autonoom fotograaf.
Zijn werk focust ook in deze nieuwe tentoonstelling La clé du boudoir op de positie van het individu. Hij toont ons 23 portretten en naaktfoto's van vrijgevochten vrouwen als Kim Hertogs en 1 zelfportret die hij samenbrengt in een boudoir. We zien bekende personen uit het brede artistieke en culturele veld, maar hij maakt ons door de technische perfectie en de ont-kleding voyeur in een bizarre wereld. Hij benadert de vrouwen, wint hun vertrouwen en laat hen bloot poseren in zijn studio. Hun poses ogen bevreemdend door een meesterlijke manipulatie. Door het licht creëert hij een verbeeldende sfeer die tegelijkertijd sterkte en kracht uitstraalt, maar ook kwetsbaarheid. De geportretteerden vrouwen bevinden zich hierdoor op de grens van het paroxisme. Hoever kan men gaan zonder de grens van een portretfoto te overschrijden? Wanneer verdwijnt het portret in zuiver erotisme? Natuur die overgaat in cultuur? Zelfbewust en uitdagend worden we als kijker aangekeken door de naakte geportretteerden, maar hun gespeelde naïviteit verleidt ons. En Naudts is de dirigent van dit sensueel lijfelijk gebeuren.
La clé du boudoir is interessant om het begrip traversie. Met traversie - een doortocht – bedoelen we een reis van het ene naar het andere.
Volgens Umberto Eco bezit een boodschap een esthetische functie als er sprake is van dubbelzinnigheid en autoreflexiviteit. Deze functie is toepasbaar op de conceptueel gerichte fotografie van Filip Naudts. Deze omvat ook diverse ervaringsniveaus met een boodschap die enerzijds dubbelzinnig gestructureerd is en anderzijds naar zichzelf lijkt te verwijzen. Zijn werk is comfortabel te benaderen vanuit een romantisch oogpunt. Hij kiest voor een visualistisch concept. Filip Naudts werkt als beeldende communicator, een fotograaf die statements over zijn gecreëerde werkelijkheid doorgeeft. De pakkende esthetiek van zijn beeldspraak wordt geconditioneerd door de wezenlijke eigenschappen van het medium. Als zijn werk een thematische rode draad meedraagt dan is dat er wellicht eentje van de tijdloosheid.
De reeks met de Kim Hertogs foto's richt zich niet alleen op de betekenis van de autonome fotografie, maar vooral op de tot nog toe onderbelichte betekenissen van het spel van de fotokunst, als een peintre-artist in een wereld die steeds sterker gemediatiseerd wordt en met beelden communiceert. Verder typeert zijn werk zich ook door de weloverwogen toelaatbaarheid van toevalligheden. In een gesprek vertelt hij: ‘Toevalligheden liet ik in die zin toe dat ik openstond voor externe factoren die me zouden kunnen beïnvloeden bij het bepalen van de inhoud van het beeld. Zowel bij de casting als bij de fotoshoot zelf. Bijvoorbeeld: de deelname van Erika Van Tielen is een gevolg van het toeval dat ik haar op de radio hoorde terwijl ik door Tielen reed, en haar 's avonds nog eens aan het werk zag in het VRT-programma ‘De slimste mens ter wereld’. Bevreemdend misschien, maar het voelde aan alsof het lot mee wilde participeren’. Misschien wil hij de verantwoordelijkheid deels ook in handen leggen van het lot, wie weet? En verder doceert hij me: ‘Een andere vorm van toeval is gerelateerd met het improviseren tijdens de fotoshoot zelf. De toevallige ingevingen van het moment, en de toevallige interpretatie van het fotomodel en hoe ze er mee omging.’
Het was heel verrassend voor hemzelf om humor te ontdekken in zijn fotowerk, aangezien hij er nauwelijks eerder mee werd gerelateerd. Hij zegt hierover: ‘De humor in de beelden is meestal op voorhand bedacht. Dus verrassend mag ik de aanwezigheid van humor eigenlijk niet noemen. Opmerkelijk wel dat humor in mijn vorige reeksen niet aanwezig was, en bij ‘La clé du boudoir’ dus wel. Verrassend ook wel te ervaren dat de humor zijn weg heeft gevonden in mijn werk zonder dat het afbreuk doet aan het sacrale of de romantiek.’ Het resultaat is opnieuw een verzameling van adembenemend interessant werk in verscheidenheid.
De fotoreeks van 24 portretten met Kim Hertogs is gebaseerd op het laten ontstaan van betekenissen. Een boodschap kan op oneindig veel manieren onder een bepaalde vorm gebracht worden. Traversie is dus geen verzachting, maar een verheviging van de elementen die tegenover elkaar staan. Het in de war sturen van de geportretteerden kan zeer intense toestanden oproepen. Naudts’ kunstfoto’s sluiten zeer nauw aan bij deze term. Het is de strijd tegen het stereotiepe en tegen de doxa in het algemeen, de beelden en gedachten die hun kracht ontlenen aan de macht als metafoor voor het kijken door het objectief van een camera.
Zijn 24 boeiende beelden zijn in wezen zogenaamde normale beelden te situeren op het niemandsland van het niet-normale. Hij heeft hierover onderzoek gedaan door dat soort grenssituaties in beeld te brengen. De fotograaf wordt opnieuw zoals de 19de eeuwse generatie fotografen een peintre-photographe. De schilderkunstige en de fotografische blik voeden elkaar na een eeuw opnieuw. Als een rode draad is er een soort van digitale dialectiek tussen theorie en praktijk. De strijd tussen een medium, een experiment en een métier lijkt beslecht.
De fotowereld van Filip Naudts is net als Kim Hertogs grenzeloos in schoonheid, schranderheid en omvang. Hij toont ons surreële beelden die hybride zijn. Hij richt zich op het beeld, op techniek en op perceptie van de fotografische blik in relatie tot de brede context van de media versus het privéleven. Dat hybride karakter weerspiegelt zich ook in de hedendaagse theorie van de fotografie. Kennen we ooit iemand volledig door een portretfoto? Nee, en toch durf ik zijn foto’s vernieuwend te noemen omdat ze een moedig statement vormen in de sfeer van de theorie, kritiek én praktijk om zo te komen tot de essentie van de hedendaagse fotografie: de ontologie van het fotografisch beeld.
Het menselijk bewustzijn van zijn geportretteerden vormt het domein van Filip Naudts. Die rol vervult hij via de kracht van zijn verbeelding. Zijn fotowerk van Kim Hertogs draagt bij aan een ironische geschiedenis van de blik. Kortom, La clé du boudoir is een verhaal over kijken naar mensen, denken over beelden en vooral erg veel genieten van die pracht en praal van zijn theatrale overdrijvingen. Het gaat hier om een ongewone fotograaf die zich openbaart in een stijl die in onze tijd ongepast is geworden: met fotografisch genoegen.
In een ritme van één grote individuele tentoonstelling om de vier jaar, probeert
fotograaf Filip Naudts de aandacht van de fotoliefhebber vast te houden. Eerst
was er het omvangrijke project ‘Auromatic’, tevens vergezeld van een boekuitgave,
in 2002 volgde ‘Erfenis van het moederlandschap’ en in 2006 toonde hij zijn
‘Histoire de l’oeil’: beelden van interpretaties van schilderijen van o.a. de Vlaamse
Primitieven, werken van Gustav Klimt of Magritte. Telkens, en net als nu in ‘La clé
du boudoir’, met Vlaamse BV’s als Kim Hertogs als model.
Alle opnames vonden plaats in mijn eigen studio Guarda La Fotografia tussen
september en december 2009 en buiten mezelf en mijn dochter passeerden deze
keer opnieuw alleen maar bekende vrouwen. In alfabetische volgorde zijn dat: Antje
De Boeck, Erika Van Tielen, Fleur van Groningen, Gilda De Bal, Gorcha Davydova,
Kim Hertogs, Lady Linn, Linde Merckpoel, Maaike Cafmeyer, Martine de Kok en
Veerle Dobbelaere. Haartooi en make-up werden professioneel verzorgd door De
Client in Lochristi en voor de tentoonstelling zal professor Dr. Johan Swinnen een
essay schrijven.
De titel La clé du boudoir is gebaseerd op een specifieke foto uit de serie, een eerder
surrealistische opname die ik van Gilda De Bal maakte. In de foto zien we een diep
gedecolleteerde Gilda met gesloten ogen en in een sacrale pose. Een derde element,
mijn hand, komt te voorschijn tussen Gilda’s haren en plukt een sleutel uit het diepe decolleté tussen haar borsten.
Het is de sleutel die me de toegang verschaft tot een denkbeeldig boudoir, de
vrouwenkamer zoals ze in mijn verbeelding bestaat.”
Om het portretgebeuren te beklemtonen houdt Veerle Dobbelaere bijvoorbeeld ophaar beurt het bolle/ovale glas voor haar aangezicht als was ze zelf het resultaat
van het portret. In functie van het antidateren speelt de keuze van de kledij ook een grote rol.
Het gebruik hiervan heeft een veredelendeffect, maar door hem in een foute context te gebruiken
wordt die veredeling meteen getemperd: de molenkraag
als tutu voor een ballerina, als sierhoofddeksel bij Gilda
De Bal of in combinatie met een ontbloot bovenlijf bij mijn
zelfportret. Dit is humor die de ernst van het geposeerde
portret doet relativeren en er een luchtige noot aan geeft:
telkens mijn streefdoel.
De keuze om in mijn vrije werk bekende vrouwen als Kim Hertogs te fotograferen
is niet nieuw. Bizar vind ik het wel dat ik er geen
afstand kan van nemen maar ik meen de oorzaak te vinden
in mijn werk in opdracht. Hierin word ik immers steeds
opnieuw geconfronteerd met de bekende mensen en deze
confrontaties leiden progressief tot nieuwe verleidingen om
hen bij mijn vrij werk te blijven betrekken. Ik moet dan
ook geen modellen van de straat plukken om te casten.
Sommige van mijn “bekende” modellen gaan immers heel
gewillig met mij mee in mijn artistieke projecten. Zo stond
Erika Van Tielen reeds enkele uren na mijn telefonisch aanzoek
in mijn studio klaar voor een fotosessie: van bijna-slimste-
mens-ter-wereld tot mooiste mens ter wereld. Omdat
ik in de serie nood had aan een zwanger model werd de
zwangere Maaike Cafmeyer benaderd, en na wat subtiel
lobbywerk via Bart De Pauw, uiteindelijk ook bereid gevonden.
Het slabbetje en de witte sporen van slagroom op en
rondom haar mond suggereren dat ze net haar buikje heeft
“rond” gegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten